Lotët e Shkodrës

Shkodra e përmbytur akuzon sot gjithë Shqipërinë dhe të gjithë shqiptarët.

Ishte një tragjedi ndoshta e paevitueshme, por përmasat e katastrofës mund të ishin padyshim më të zbutura. Ndihma dhe gatishmëria, më efikase. Solidariteti njerëzor dhe energjia shtetërore, shumë më intensive.

Drama shkodrane, përgjithësisht dramat e Shqipërisë veriore, janë një peshë e rëndë, gati historike, në ndërgjegjen e politikës shqiptare. Shkodra ka qenë dhe mbetet një tempull kulture shqiptardashëse, një kështjellë antikomuniste dhe pro-oksidentale në Vendin tonë, gjysmë feudal, gjysmë oriental, gjysmë bizantin, gjysmë komunist, gjysmë rrënjëdalë dhe hera-herës, krejtësisht i shtirur dhe hipokrit.

Duket sikur Shkodra qytetare, shkrirë ëmbël me malësinë e saj fisnike, me krenarinë e bëmave të saja historike, nuk është shkrirë dhe nuk “shkrihet” edhe sa duhet me frymën përgjithësisht mediokre që ka qeverisur Shqipërinë këto 100 vitet e fundit. Shkodra, Kryeqyteti i Veriut shqiptar, e dërrmuar  nga Diktatura Komuniste që vinte kryesisht nga Jugu, Shkodra e Fishtës apo pse jo edhe e Tuk Jakovës, Shkodra e At Zef Pllumit dhe e Migjenit, duket si një trevë e dënuar, sistematikisht e persekutuar, nga pjesa tjetër e Vendit.

Nga ana tjetër, askush nga “Miqtë” - “Armiq” që ka patur Shqipëria nuk e ka dashur Shkodrën, patriotizmin e saj të thellë, shpotinë dhe humorin e saj therës dhe njëkohësisht të etiketuar si një inteligjencë “reaksionare”.  
Shkodra e Katedraleve të shkatërruara, Shkodra e Tempujve të hedhur në erë me dinamit, Shkodra e klerikëve të arrestuar dhe të pushkatuar, ka patur gjithmonë mbi krye hijen e një krahine të braktisur, në fatin e vet të mjeruar.

Një diamant i hedhur në kënetë, kjo është Shkodra.

Është folur dhe shkruar shumë këto ditë për Shkodrën e përmbytur, deklarata false, lot krokodili apo premtime boshe, shumë pak apo aspak ndihmë reale, më së shumti fjalë, sepse Vendi ynë nuk është i përgatitur për situata emergjence dhe gërryerja e korrupsionit e ka goditur rëndë në të gjitha krahët.

Dhe mekanizmat e ndryshkur ngecin. Dhe mekanizmat që figurojnë veç ndër letra, janë si letra, letër! Shkodra, e goditur sot nga një hall i madh, duhet pra së pari ta përballojë vetë, ashtu si dhe po bën, këtë gjëmë që vjen nga qielli, toka dhe njerëzit e korruptuar. Shkodra dëshmon përmes mjerimit të saj të sotshëm, mjerimin e të gjithë Shqipërisë së pambrojtur nga hakërrimet e natyrës. Shqipërisë së përçarë, në principata dhe princa të vetëshpallur dhe fodullë, që luftojnë veçse për pushtet dhe para, para dhe pushtet.

Kjo goditje që Shqipëria mori në Shkodër, dëshmon se si dhe se sa është e keqndërtuar shoqëria shqiptare, se si dhe në çfarë dekadence është sot klasa politike e pafuqishme e saj.  
Në këtë tragjedi lëvizin vetëm dy protagonistë: Kryeministri, në siklet dhe tension të paparë dhe shefi i opozitës, i ndërsyer, kundër qeverisë dhe Kryeministrit. Një pamje e trishtueshme.

Shohim pastaj ca kukulla ministrish me zëra dhe gjeste inkompetente, që duke kërcyer si karkaleci shfarosës, nga një tender në tjetrin, hidhen të “përlotur”, e bëjnë një qokë përpara kamerave me sfond hallin e shkodranëve. Kjo emergjencë e gjeti qeverinë të dobët, paçka se Kryeministri është i fortë. Sado që Doktori e gdhin në Shkodër, ministrat dhe drejtorët kukulla flenë në pupla, sepse e rehatshme është vërtet, për pushtetin, të ketë shumë kukulla në kabinet, por kur pllakos halli, kur pllakos pra halli i madh, duhen burra dhe burrnesha.

Duhet një gardh profesionistësh dhe patriotësh që t’i vënë shpatullën dhe gjoksin hallit kombëtar që ka shpërthyer dhe po vret Shkodrën dhe gjysmën e Shqipërisë.

Duhen shqiptarë që të marrin gjak në vetull, që kanë dhimbje, që kanë përgjegjësi të thellë për Vendin e tyre dhe jo thjesht karkaleca të bindur si kukulla dhe që të vetmen zotësi kanë “besnikërinë” dhe nënshtrimin, si dhe kallot e duartrokitjeve servile të shefit ndër shuplaka.

Kjo i bën lotët e Shkodrës edhe më të hidhur dhe shpresën e saj edhe më të pashpresë.

Artur Zhei, Mapo