Ç'është telepatia...?

Sa më shumë zbulime që bëhen për trurin e njeriut, thuajse po aq pyetje lindin për këtë materie. Eshtë zbuluar se: Truri i njeriut është shumë më i madh në krahasim me mesataren e jetës që ai e jeton, nga 60-80 vjet.

Nga kapaciteti i madh i trurit, ne, në ato 60-80 vjet, nuk perdorim me shume se 10% te trurit. Shume pjese te trurit mbesin te paprekura, te pashpenzuara dhe per to nuk dime asgje. Truri ka aftesi te prodhoje me se 1000 simbole ne minute dhe nga gjithe kjo, ne kemi aftesi vetem te lexojme, te shkruajme dhe te themi disa fjale brenda nje minute. Ne krahasim me kapacitetin tone mendor, gjuha qe perdorim eshte shume e thjeshte. Ky konklusion na ben te shtrojme disa pyetje dhe te konstatojme disa gjera interesante:
Si mund ta kemi trurin aq te madh, per kohe aq te shkurter jete?
Pse perdorim aq pak nga truri?
Pse natyra, nga gjenerata ne gjenerate, do te bente kete organ te perdoret aq pak, pervec nese ky organ(truri), vertet, do te kishte nje qellim?(te braktisur nga ne)
Pse komunikimi yne gjuhesor eshte aq i ngadalesuar dhe elementar, kur aftesite mendore i kemi ne nivel aq te larte?

Me kalimin e viteve, ekspertet e parapsikologjise, lidhur me kapacitetin e trurit, kane arritur ne perfundime dramatike:

-Njeriu nuk eshte i destinuar dhe as qe ka qene, te jetoj 60-80 vjet. Destinacioni i tij primar eshte qe te jetoje 800-1000 vite, qe eshte logjike, nese merret parasysh kapaciteti i trurit.

-Ne tani shfrytezojme aq pak aftesi te trurit, dhe vdesim ende pa u pjekur, pa patur ende mundesi te shfytezojme me shume nga tere ajo qe na ofron truri.

-Gjuha nuk eshte menyra origjinale e komunikimit mes njerezve, se paku nuk ka qene. Ka dallim te madh mes gjuhes qe ne perdorim dhe aftesis se trurit. Ne realitet, gjuha dhe fuqite e saj artificiale ngadalsojne punen dhe zhvillimin e aftesive mendore.

-Komunikimi gjuhesor (te folurit, leximi, shkrimi), thene ne menyre titrore, eshte arritje e vonshme e historise se njerezimit. Te themi se eshte e vjeter, nga 10.000 deri 12.000 vite, eshte e improvizuar dhe e krijuar nga humbja e menyres sone te vertet te komunikimit.


Komunikimi me mendime dhe telepati.

Ekspertet, nga keto konkluzione formulojne edhe teorine e pare per shqisen e gjashte dhe zhdukjen e saj. Te paret tane ishin qenie ekstra-inteligjente, qenie qe kane jetuar deri 1000 vite. Kane komunikuar me telepati. Kane patur teknike dhe dije shkencore qe jane larg nga civilizimi i sotem. Me pastaj planeti Toke eshte goditur nga forca termo-nukleare nga gjithesia. Nga kjo, toka eshte rrotulluar rreth bushtit te saj dhe ka rene ne sistemin diellor, me kete rast jane bere shume ndryshime ne Toke. Civilizimi eshte shkaterruar, kurse banoret e tokes kane vdekur nga vershimet dhe rrezet termonukleare. Shume pak nga ata kane mbijetuar. Keto zbulime te eksperteve, te deshmuara me studime dhe pune shumevjecare na bejne te kuptojme se tek secili nga ne ekziston shqisa e gjashte, vetem duhet ditur menyren e zgjimit te kesaj aftesie.


Informacion e mesiperm mos e merrni shumë si perfundimtar sepse nuk ka burim informacioni per te qene i besueshem, por eshte vene ketu per te ndezur nje diskutim.

Shqisa e gjashtë - Telepatia

Telepatia ose biokmunikimi është njëri nga fenomenet shumë të njohura të lëmit të parapsikologjisë ose psikotronikës. Fjala “telepati” rrjedh nga gjuha e vjetër shqipe dhe do të thotë: “tel” - largësi (ndërhyrje e S.I) dhe “pathos” - ndjeshmëri. Si themelues i saj njihet Fredrick Meiers, që është edhe njëri ndër themeluesit e Shoqatës britanike për kërkime psiqike, qysh në vitin 1882.

Ç’është në të vërtet telepatia?

Telepatia mund të definohet si një manifestim psikotronik, gjatë të cilit vrojtohen mendimet, fotografitë psikike, dërgesa sensibël e një personi, respektivisht e dërguesit, nga ana e një personi tjetër, që në këtë rast është pranuesi. Këto mendime, kjo dërgesë sensibël, që emitohet vetëdijshëm apo pavetëdijshëm nga dërguesi, është e “shpërndarë” në hapësirë, ashtu që me pesë shqisat normale të komunikimit, të cilat ne si qenie njerëzore i posedojmë, nuk është e mundur të pranohen dhe me to të komunikojmë. Pra, mund të thuhet se telepatia është komunikim valorë i dy qenieve pa kontakt fizik, pa fjalë, por vetëm me anë të mendimit, pavarësisht largësisë së tyre.
Aftësi të komunikimit telepatik kanë të gjitha qeniet e gjalla, por ato që e kanë më të zhvilluar aftësinë e emetimit të “neuro-rrezeve”, e kanë më të theksuar këtë dukuri. Vetë jeta është e mbushur plot me raste telepatike, të cilat paraqiten në mënyrë spontane, midis personave që janë të lidhur ngushtë emocionalisht siç është rasti i nënës dhe fëmijës, motrës e vëllait, burrit e gruas etj.
Komunikimi telepatik, emetimi dhe pranimi i rrezeve, paraqet fundamentin në formimin e marrëdhënieve midis prindërit dhe fëmijës. Dashuria në mes nënës dhe fëmijës është e formuar kryesisht në parimet telepatike. Komunikimet telepatike ekzistojnë më së shpeshti në vitin e parë të jetës, kur fëmija nuk mund të flasë e dashuria në mes të nënës dhe fëmijës nuk është e “vetëdijshme” ose funksion i dëshiruar. Ky është një fenomen, po e quaj “jashtëshqisor”, i cili mund të shpjegohet vetëm si lidhje telepatike. Pa këso lidhjesh nuk do të ekzistonte as dashuria e vërtetë.
Gjatë luftës së dytë botërore kemi rastin e në nëne të një luftëtari në front, e cila papritur ndien dhembje në gjoks dhe bërtet: “Biro, të vrau armiku!” Lajmin për vdekjen e të birit, të cilin e mori më vonë, përputhej plotësisht me atë ditë dhe atë moment kur edhe ju kishte lajmëruar dhembja në gjoks. Rasti i mësipërm është vetëm një, nga shumë raste të ngjashëm që na ndodhin në përditshmërinë tonë (siç i ka ndodhur edhe Laura72), por që ne i interpretojmë, varësisht prej bindjeve dhe këndvështrimeve tona...
Gati në të gjitha vdekjet, të afërmit e familjes, në çastin kur ndërron jetë i dashuri i tyre, në mënyra të ndryshme e ndjejnë këtë. Këtë fenomene sqaron edhe psikologu i njohur K. Jungu në teorinë e tij të sinkronicitetit, por edhe populli ynë i njeh shumë mirë kotë shenja, që zakonisht quhen “isharete” (arab, isara - shenjë).
Kërkimet e ndryshme për, për sqarimin e telepatisë në mënyrë shkencore, kanë filluar që nga koha e Mesmerit, Pjer Zhana-s, Sharl Rishe-es e vazhdojnë dhe në ditët tona. Tentativa e parë fillon me Mesmerin. Edhe telepatinë, sikurse të gjitha fenomenet e parapsikologjisë, ai e shpjegon si dërgim të informacioneve nëpërmjet energjisë magnetike universale, e cila i lidhë të gjitha qeniet e gjalla. Telepatia e tërhiqte vëmendjen e Mesmerit sepse edhe ajo, si shumë dukuri jashtshqisore, paraqitej shpesh gjatë gjendjes hipnotike. Mesmeri edhe mendonte se telepatia paraqitet vetëm gjatë gjendjes hipnotike.
Më vonë, Sharl Rishe, shkencëtar francez, fitues i Çmimit Nobel për fiziologji, vërtetoi në mënyrë eksperimentale se telepatia është e ndarë nga hipnoza, por në gjendje hipnotike ajo është më e theksuar dhe veprimi i saj është më i suksesshëm.
Bashkëkohësi i tij, O. Zhana, gjatë eksperimenteve mjaftë interesante arriti që të provokojë hipnozë në largësi, nëpërmjet sinjaleve telepatike. Për fat të keq, Zhane nuk tentoi që t’i komentoj këto eksperimente,sepse frikësohej se do të rrezikonte autoritetin e shkencëtarit serioz. Eksperimente të ngjashme bëri edhe Henri Didwick. I hipnotizuari i vizualizonte numrat e zgjedhur dyshifror dhe në mënyrë telepatike ia dërgonte subjektit tjetër. Deklarata e tij për këtë eksperiment hyri në histori të parapsikologjisë si deklaratë e parë shkencore e këtij lloji.
Eksperimente intensive në fillim të viteve 30-ta zhvilloi edhe shkrimtari, Apton Sikler me të shoqen, Meri K. Sinkler. Aptoni vizatonte figura të ndryshme, ndërsa e shoqja mundohej që t’i pranonte në mënyrë telepatike dhe t’i reprodukonte. Në serinë prej 290 provave, arriti në 23% të rasteve rezultate të sakta; 53% rezultate të pjesërishme dhe 24% të gabuara. Eksperimente e Sinkler-it bëheshin në kontroll të plotë. Në disa raste përputhja e vizatimeve ishte plotësisht e saktë, ashtu që edhe gjeniu Albert Ajnshtajn, që ishte prezent në disa eksperimente, u magjeps aq shumë, sa që ia shkroi edhe parathënien e librit të Sinklerit, “Radioja Mentale”, në të cilën janë paraqitur të gjitha rezultatet e eksperimenteve.
Uejtili Kerington, mik i afërt i Frojdit, përdori një metodë tjetër të eksperimentimit. Ai merrej vesh me disa pranues të valëve, të shpërndarë nëpër vende të ndryshme të Britanisë së Madhe, që në kohë të caktuar t’i pranojnë në mënyrë telepatike mesazhet e tij. Në kohën e caktuar e hapte fjalorin dhe e zgjedhte një fjalë, e cila mund të paraqitej edhe në mënyrë figurative. E vizatonte në një letër dhe pastaj me orvatje shpirtërore mundohej t’ua emetonte pranuesve. Rezultatet i vlerësonte duke i shikonte të gjitha përgjigjet dhe secilës ia jepte vlerën e vet. Në çoftë se objekti i vizatuar ishte “molla”, atëherë “dardha”, si përgjigje, kishte vlerë më të madhe se sa “rrushi”, ndërsa “rrushi” vlerën më të madhe se sa ndonjë objekt statik etj.
Mungesë e eksperimentit të tij ishte se personi i njëjtë. D.m.th. vetë Keringtoni ishte eksperimentuesi dhe vlerësuesi i përgjigjeve, sepse subjektet shpesh nuk kontaktonin në kohën e njëjtë dhe ai nuk mund t’i kontrollonte.
Këtë mungesë, si dhe shumë të tjera, i plotësoi Rajni. Ai i mbante nën kontroll të gjithë variabilët e rëndësishëm. Rajni i pari i përdori me të madhe të ashtuquajturat “letrat e Zenerit”. Ky është një komplet i përbërë nga 25 letra, të cilat ndahen në 5 pjesë, dhe secila nga këto pjesë përmban nga një simbol grafik. Në qoftë se gjatë eksperimentimit subjekti i qëllon letrat, në bazë të rastësisë eventuale pa pjesëmarrje të telepatisë, atëherë probabiliteti do të jetë 1:5 ose 20%. Secila e qëlluar tjetër, mbi këtë mesatare, është e rëndësishme.
Duke komentuar punën dhe rezultatet e prof. Rajnit dhe të bashkëpunëtorëve të tij, si dhe të Tajerit, të Kringtonit e shumë të tjerëve, dr. Taules arriti në përfundim de këto eksperimente “kanë larguar çdo dyshim mbi ekzistencën e telepatisë dhe kanë mundësuar që ajo të paraqitet me metoda eksperimentale”...
Si përfundim mund të thuhet se shumica e eksperimenteve të psikotronikës, tregojnë se perceptimet jashtëshqisore janë procese të komunikimit të materieve të gjalla e jo vetëm të qeniejev njerëzore. Kjo na bie deri te supozimi se telepatia është proces themelorë i interaksionit tonë me rrethin, eventualisht më i vjetër se sa komunikimi verbal, përmes të cilit komunikojmë ne sot. Kjo dukuri gradualisht u zhduk me zhvillimin e funksioneve, të cilat e zëvendësuan dhe e lanë të shtyrë në prapavijë, sepse organet shqisore dhe funksioni i të folurit janë më të përshtatshëm për komunikim dhe veprim në rreth. Megjithëkëtë, perceptimet jashtëshqisore nuk u zhdukën, por vetëm u mënjanuan dhe, në gjendje kur humbet kontrolli i qendrave të larat të vetëdijes, siç janë rastet e rreziqeve për jetë, tronditjet e thella shpirtërore etj, këto funksione dhe mekanizma jashtëshqisore, të lënë anash, aktivizohen.