Dy fëmijë të vegjël, nxënës në shkollën 9-vjeçare të qytetit Bajram Curri, Tropojë, janë larguar nga shtëpia duke u zhdukur e duke u shpallur në kërkim. Janë 11 e 12-vjeçarë. Dy ditë më pas ata janë gjetur në Tiranë, Laprakë, nga familjarët e njërit prej tyre.
Dy vocërraket u kishin vjedhur familjes një shumë prej 30 mijë lekësh dhe ishin nisur me furgonët e Bajram Currit në drejtim të Tiranës. Kur i gjetën thanë që donin të shkonin emigrantë në Itali (!!).
A është kjo një kronikë e thjeshtë gazetash? Jo! Kjo është ngjarje tronditëse për çdo njeri jo vetëm në Shqipëri, por kudo në botë.
Ka ndodhur pikërisht ditën kur nga Tribuna e Festës Proletare të 1 Majit , ish-sekretari i PPSH-së për spitalet e Tiranes, ish i dërguari i posaçme i Ramiz Alisë tek studentët e dhjetorit '90-të, ish-Presidenti i Republikës i '97-ës, e sot Kryeministër i Shqipërisë, ku shpërthejnë gërdecat dhe digat, zoti Sali Berisha, deklaronte solemnisht nën tingujt e vitheve të Çiljetës:
- Sot jemi më të gëzuar se kurrë!
Të ecim të sigurt për të ardhmen e fëmijëve tanë..."
Për cilët fëmijë e kishte fjalën? Për fëmijët e tij dhe të bandës së tij apo për fëmijët e popullit shqiptar, për fëmijët e Tropojës që duan të ikin emigrantë që 11 vjeç?
A ka provë më të qartë, e ka dëshmi më të fortë, a ka akt-akuzë më të rëndë për këtë qeveri e për këtë kryeministër se kjo e dy fëmijëve që të ardhmen e tyre, që gëzimin e tyre, që shpëtimin e tyre e shohin rrugëve të kurbetit, rrugëve të Botës, ku sot ndodhet gati gjysma e popullsisë së Shqipërisë?
Kjo është lumturia?! Ky është gëzimi?! Kjo është e ardhmja e sigurt e fëmijëve shqiptarë?! Janë dy fëmijë të lindur e rritur në vetë vendlindjen e Sali Berishës! Lumturi dhe e ardhme alla Migjeniane, alla Berishiane!
Shekulli
Dy vocërraket u kishin vjedhur familjes një shumë prej 30 mijë lekësh dhe ishin nisur me furgonët e Bajram Currit në drejtim të Tiranës. Kur i gjetën thanë që donin të shkonin emigrantë në Itali (!!).
A është kjo një kronikë e thjeshtë gazetash? Jo! Kjo është ngjarje tronditëse për çdo njeri jo vetëm në Shqipëri, por kudo në botë.
Ka ndodhur pikërisht ditën kur nga Tribuna e Festës Proletare të 1 Majit , ish-sekretari i PPSH-së për spitalet e Tiranes, ish i dërguari i posaçme i Ramiz Alisë tek studentët e dhjetorit '90-të, ish-Presidenti i Republikës i '97-ës, e sot Kryeministër i Shqipërisë, ku shpërthejnë gërdecat dhe digat, zoti Sali Berisha, deklaronte solemnisht nën tingujt e vitheve të Çiljetës:
- Sot jemi më të gëzuar se kurrë!
Të ecim të sigurt për të ardhmen e fëmijëve tanë..."
Për cilët fëmijë e kishte fjalën? Për fëmijët e tij dhe të bandës së tij apo për fëmijët e popullit shqiptar, për fëmijët e Tropojës që duan të ikin emigrantë që 11 vjeç?
A ka provë më të qartë, e ka dëshmi më të fortë, a ka akt-akuzë më të rëndë për këtë qeveri e për këtë kryeministër se kjo e dy fëmijëve që të ardhmen e tyre, që gëzimin e tyre, që shpëtimin e tyre e shohin rrugëve të kurbetit, rrugëve të Botës, ku sot ndodhet gati gjysma e popullsisë së Shqipërisë?
Kjo është lumturia?! Ky është gëzimi?! Kjo është e ardhmja e sigurt e fëmijëve shqiptarë?! Janë dy fëmijë të lindur e rritur në vetë vendlindjen e Sali Berishës! Lumturi dhe e ardhme alla Migjeniane, alla Berishiane!
Shekulli
No comments:
Post a Comment