Sead Ramadani, shqiptar i Maqedonisë, është një nga aktivistët që gjendej në anijen qe u sulmua ne Gaza nje jave me pare.
BBC: Si do ta përshkruani misionin ku bënit pjesë edhe ju?
Z. Ramadani: Ai udhëtim për ne ishte shumë historik, ishte një kompleks kombesh të bashkuara, pjesëtarë të 70 shteteve përmes organizatave joqeveritare, normalisht, në misionin humanitar për ta thyer embargon e hekurt prej kaq vitesh ndaj popullit palestinez në Gaza.
Pse vendosët të ndërmerrnit një mision të tillë humanitar, çfarë ju shtyu?
Ramadani:Ajo që më shtyu jo vetëm mua, por të gjithë shokët tanë është se kemi bërë llogari të pastërta për një popull i cili pas luftës është mbyllë në embargo. Imagjinoni jetën e fëmijve në atë rajon sesi mund të jetë dhe, sigurisht, që të gjithë fëmijët e asaj zone kanë bërë thirrje për ndihmesë dhe asaj thirrjeje iu janë përgjigjur, fatmirësisht, shumë shtete të botës në këtë anije.
Domethënë, kjo situatë është e mjaftueshme që të shtyjë edhe një shqiptar të Maqedonisë për të qenë aktiv ose humanist për të drejtat e një populli tjetër?
Ramadani: Fatkeqësisht tek ne mungojnë këto ndjenja edhe pse shqiptarët janë shumë humanë, mirëpo në këto iniciativa ndërkombëtare jemi pak të vonuar, për mendimin tim.
Zoti Ramadani, ju ishit pjesë e karvanit të anijeve që ishin nisur drejt rripit të Gazës ndaj të cilit pati një ndërhyrje nga ushtria izraelite. A mund të përshkruani situatën? Ku ndodheshit ju në ato momente?
Ishim në anije bashkarisht me gjithë të tjerët. Kushtet në anije ishin shumë të mira dhe ishte një harmoni shumë e mirë, por atë harmoni e prishën, nuk mund të them ushtria izraelite sepse nuk do quhej e tillë me sjellje të tilla, ata mund të jenë vetëm një grup kusarësh të cilët ndërhynë në mënyrë mjaft të parregullt ndaj njerëzve civilë, edhe ata me qëllime humanitare. Ata ndërhynë jo në ujërat e Izraelit, por 100 km jashtë kufirit të Izraelit.
Ju dhe bashkëudhëtarët e tjerë, sidomos shtetasit e tjerë nga Maqedonia, nuk pësuat gjë nga kjo ndërhyrje. A e patë situatën atje, çfarë ndodhi konkretisht?
Ramadani: Në anije kishte të krishterë, hebrenj dhe myslimanë. Ishte mëngjes herët dhe myslimanët po faleshin. Ishte një sulm i papritur dhe shumë i panjohur për ne, për shkak se ne nuk dinim kush po na sulmonte dhe përse po na sulmonte dhe, normalisht, duhet të mbroheshim me mundësitë që kishim duke mos i lënë të futeshin në anije. Mirëpo ne nuk ishim në dijeni se ato ishin të organizuar me helikopterë e me anije luftarake të mëdha e të vogla.
Zoti Ramadani, familjarët tuaj këtu në Maqedoni u ankuan dhe për keqtrajtimin tuaj nga autoritetet izraelite për sa kohë ju mbajtët atje?
Ramadani: Për 24 orë rresht na mbajtën me duar të lidhura, duke i kryer të gjitha nevojat personale me duar të lidhura, pa ngrënë gjatë atyre 24 orëve. U trajtuam sikur të mos ishim organizata humanitare, por sikur të ishim terroristë.
A do të kishit ndërmarrë përsëri një inisiativë të tillë humanitare pas gjithë asaj që kaluat?
Ramadani: Po, pa asnjë lloj dyshimi sepse këto janë iniciativa humanitare.
Shekulli
BBC: Si do ta përshkruani misionin ku bënit pjesë edhe ju?
Z. Ramadani: Ai udhëtim për ne ishte shumë historik, ishte një kompleks kombesh të bashkuara, pjesëtarë të 70 shteteve përmes organizatave joqeveritare, normalisht, në misionin humanitar për ta thyer embargon e hekurt prej kaq vitesh ndaj popullit palestinez në Gaza.
Pse vendosët të ndërmerrnit një mision të tillë humanitar, çfarë ju shtyu?
Ramadani:Ajo që më shtyu jo vetëm mua, por të gjithë shokët tanë është se kemi bërë llogari të pastërta për një popull i cili pas luftës është mbyllë në embargo. Imagjinoni jetën e fëmijve në atë rajon sesi mund të jetë dhe, sigurisht, që të gjithë fëmijët e asaj zone kanë bërë thirrje për ndihmesë dhe asaj thirrjeje iu janë përgjigjur, fatmirësisht, shumë shtete të botës në këtë anije.
Domethënë, kjo situatë është e mjaftueshme që të shtyjë edhe një shqiptar të Maqedonisë për të qenë aktiv ose humanist për të drejtat e një populli tjetër?
Ramadani: Fatkeqësisht tek ne mungojnë këto ndjenja edhe pse shqiptarët janë shumë humanë, mirëpo në këto iniciativa ndërkombëtare jemi pak të vonuar, për mendimin tim.
Zoti Ramadani, ju ishit pjesë e karvanit të anijeve që ishin nisur drejt rripit të Gazës ndaj të cilit pati një ndërhyrje nga ushtria izraelite. A mund të përshkruani situatën? Ku ndodheshit ju në ato momente?
Ishim në anije bashkarisht me gjithë të tjerët. Kushtet në anije ishin shumë të mira dhe ishte një harmoni shumë e mirë, por atë harmoni e prishën, nuk mund të them ushtria izraelite sepse nuk do quhej e tillë me sjellje të tilla, ata mund të jenë vetëm një grup kusarësh të cilët ndërhynë në mënyrë mjaft të parregullt ndaj njerëzve civilë, edhe ata me qëllime humanitare. Ata ndërhynë jo në ujërat e Izraelit, por 100 km jashtë kufirit të Izraelit.
Ju dhe bashkëudhëtarët e tjerë, sidomos shtetasit e tjerë nga Maqedonia, nuk pësuat gjë nga kjo ndërhyrje. A e patë situatën atje, çfarë ndodhi konkretisht?
Ramadani: Në anije kishte të krishterë, hebrenj dhe myslimanë. Ishte mëngjes herët dhe myslimanët po faleshin. Ishte një sulm i papritur dhe shumë i panjohur për ne, për shkak se ne nuk dinim kush po na sulmonte dhe përse po na sulmonte dhe, normalisht, duhet të mbroheshim me mundësitë që kishim duke mos i lënë të futeshin në anije. Mirëpo ne nuk ishim në dijeni se ato ishin të organizuar me helikopterë e me anije luftarake të mëdha e të vogla.
Zoti Ramadani, familjarët tuaj këtu në Maqedoni u ankuan dhe për keqtrajtimin tuaj nga autoritetet izraelite për sa kohë ju mbajtët atje?
Ramadani: Për 24 orë rresht na mbajtën me duar të lidhura, duke i kryer të gjitha nevojat personale me duar të lidhura, pa ngrënë gjatë atyre 24 orëve. U trajtuam sikur të mos ishim organizata humanitare, por sikur të ishim terroristë.
A do të kishit ndërmarrë përsëri një inisiativë të tillë humanitare pas gjithë asaj që kaluat?
Ramadani: Po, pa asnjë lloj dyshimi sepse këto janë iniciativa humanitare.
Shekulli
No comments:
Post a Comment