Në heshtjen epiriote të një Rozafe legjendë
prapa hapave të gjurrmosur në rërën që fsheh thesare piratësh…
atje mes shumë dritave dhe një antikiteti qëndisur me gurë,
buzë maleve kreshtë-larta dhe ujrave të kaltra të Adriatikut
...qendisur me lulekuqe flamuri,
ne zemren e serenatave te dashurisë dhe lahutave e valletareve me opinga,
ku një pije dehese me emrin raki merr origjinen,
fshihet një alamet bukurie, një shtet i vogël me shetitje capkene,
një shtet me njerëz te dashur dhe te palodhshëm,
me vajza bukuroshe qe kthejnë koka dhe thyejne zemra,
me lokale te këndshme dhe pallate ngjyra-ngjyra,
një shtet i motshem me histori partizanesh dhe heronjsh qe ngriten flamurin,
vendi i Skenderbeut, vendlindja e Nene Terezes dhe zemra e Ballkanit.
Ky vend, ky labirinth, kjo mrekulli e vogël me inteligjence te madhe,
e ku ndodhet ky vend, kjo perle e harruar e botës,
kjo parajse mikroskopike qe shumë veta akoma s’e kanë ditur?!
…Atje mes dritave rraskapitese te Tiranës qe nuk fle kurrë,
me volumin e lartë te bareve dhe diskotekave qe pushtohen nga zera te rinjsh
dhe hapa te shkrifet qe vallezojne dhe kënaqen deri ne te gdhire,
mes butikash qe shesin veshje moderne dhe celulare qe bien çdo vaft,
tek monumeti i Skenderbeut dhe shatervani i “Tajvanit”,
ku përmes gjithckaje kalon një lume i gjatë dhe i ngushtë, "Lana"…
qe nga “Shalomi” deri tek hotel "Sheratoni",
i bukur me çdo hap qe bën mes një qyteti
qe mirepret çdo turist dhe shtegtar te botës…
Ai vend është atje mes majes me te lartë te xhamisë se Shkodrës
me gocat si lule bora dhe valezat e një liqeni te pastër,
me sahatin e lashtë te një kulle dhe rrefimin e Rozafes
qe u kthye ne gur dhe e la bebin jetim…,
atje mes kishave dhe kalldremeve karakteristike te Korces
qe i dha vendit Mesonjtoren e pare, Asdrenin, Cajupin dhe Gramenon,
me cupkat punetore qe qendisin me grep,
djemkat me kitara ne dorë qe dikur u kanë kenduar këtyre cupkave
serenata dashurie,
me “dashurinë qe humbi duke kërkuar” qe këndon Eli Fara,
me thashethemet për te cilat qeshi Aleks Prodani…
Atje ne kavalishencen e njohur te Pogradecit,
ku dallget e Ohrit te çojnë ne Maqedoni,
ne Volorekun e vogël ku u xhirua “Zonja nga Qyteti” fame-madhe…
Atje ku rrugët marrin forma te veçanta, te dredhezuara,
ne Gjirokastren e shtepive te vogla e te vjetra,
rrethuar nga një kala heroike me një histori ndershekullore…
Atje ku brezaret e portokalleve aromezojne Rivieren Magjike,
ne ujrat e ftohta dhe gurgulluese te Vlorës, ku përtej can Joni i Bukur,
nën kembet e mijëra turisteve qe e vizitojne çdo vit
dhe valleve popullore labe te burrave me qeleshe, valleve qe nuk plaken kurrë…
Atje ku xhiroja e nates rrethon detin me yje,
nën kembet e hotel “Butrintit” dhe rrenojat skulpturore
te qytezes me te njëjtin emër,
qe nga “Kalaja e Lekuresit” deri tek kufiri me Greqine,
ne qytetin me emrin me te bukur: Saranda…
Atje ku te gjeta edhe ty qe te dhashe zemren,
ne Tiranen me qerpike moderne dhe buzë-fresket,
atje ku do të vazhdoj gjithmonë të flas Shqip
Atje ku ulliri rritet i zi dhe i bukur, i plotë dhe rrumbullak,
ne Permetin me këngët popullore qe këndon i gjithë kombi…
Atje ku xhamia dhe kalaja e rinovuar ndertuar me gurë
rrethojne qytetin e Metalurgjikut,...
lindjen e ditës se Veres, cicerimave dhe veroreve kuq-e-bardha,
te ëmbël dhe te shijshme si një ballakume Elbasani…
Atje ku një permbi një ngrihen shtepite si dritare mbi dritare,
ne Beratin e shpellave te fshehura dhe lashtesine historike…
Atje ku Dea ishte princesha e ujrave,
ku pistat ngritur permbi Adriatikun dallge-lehtë
festojne sa e sa shumë festa, celebrime, ditelindje,
ku plazhi i Durresit pret sa e sa mysafire vere për vere
dhe Tironsit qe braktisin Tiranen çdo fundjave
për te shijuar diellin nën cadrat ngjyra-ngjyra te reres se mendafshte…
Atje ku vellezerit Frasheri thurren vargjet me te bukura,
vjershat e te cileve mesohen akoma nga nxenesit e shkollave,
atje ku burrat pijne raki mani dhe vere merlot rrushi dhe pleqte luajnë me tespie,
atje kur mbrëmja muzgezohet gjithnjë nën dritën e fuqishme te një hënë,
atje ku yjet vetetijne me shumë se ne çdo vend tjetër,
atje ku paradokset dhe miresite janë pjesë e se njejtes gjysëm rrethi,
atje ku Ismail Kadareja hodhi rrenjet dhe shkruajti vepra pa fund,
atje ku e kishte zanafillen “Gjenerali i Ushtrise se Vdekur”
dhe i famshmi 14-vjeç dhenderr nga “Perralle nga e Kaluara”,
atje ku ne “…kafenene e preferuar…” nuk do të me gjesh, me…
Atje ku Ali Pashe Tepelena kishte prejardhjen,
ne atë toke ku ngriti flamurin kundër Turqve, Gjergj Kastrioti,
ne po atë toke kur me 28 Nentor 1912 e valeviti shqiponjen dy-krenare,
Ismail Qemali,
ne vendin qe u këndon nuseve të reja me limona,
dhe u’a djeg shaminë e beqarise dhendrave,
me vajza qe e luajnë belin sikur te ishin të gjitha kercimtare,
me talentet e reja qe s’pushojne kurrë,
qe nga Miss Albania e pare Valbona Selimllari,
deri tek e madhja dhe e paarritshmja Vera Grabocka,
me “Makinen e Memorjes” qe nget Ardit Gjebrea,
mes “Bluse” qe prezanton Bledi Strakosha,
qe nga “Ethet e se Premtes” deri nga “12 Vallezime pa një te Shtune”,
atje ku bota e spektaklit mplekset me rinine e talentuar,
mes çdo ritmi skenik dhe producenti te shkathet,
ne fjalët e rrjedhshme te Rudina Magjistarit
dhe përrallat qe u tregonte dikur kalamajve, Pavlina Mani,
nga zëri i arte i Tefta Tashkos ne zërin klasik te Inva Mules,
mes emisioneve qe prezantojnë të ri mbas te riu,
me “Unë Vetëm Dua Dua…” qe këndon Grupi Engjejt
tek ti “Shqipëri me Jep Nder” dhe “Fjalët e Qiririt”
qe rrokezuan baballaret e letersise sone te pavdekshme…
Atje ku balta është me e ëmbël sesa mjalta
sidomos për atë qe janë emigrante si vetja ime,
atje ku buka shijon me shumë se ne çdo vend tjetër,
ne magjine qe te ofron mbrëmja kaluar ne lokal me një makiato,
nën zërin si te ngjirur te Aleksander Gjokes
qe këndon për ditë te gjata dimri dhe mungesa dashurie…
dhe me melankoline qe u lënë 20 e ca vjecareve
këngët e dashurisë qe kendonte Redon Makashi
kur ishim ende ne bankat e gjimnazit…
Atje ku do të kthehem një ditë me mallin e madh qe kam
dhe kur te arrij ne Rinas do perkulem e do puth tokën
dhe me krenari do të pronesoj shtetesine time,
do të them qe jam Shqiptare, e kuqe dhe e zeze si flamuri…
Atje ku do të botoj libra me poezi përsëri
dhe mes çdo vargu timin do të lexoni shpirtin tim te lirë,
atje ku do të lundrojne përsëri te tjera “Vela te Anijes sime”,
vagje te lira si dëshmorët qe rane për fitoren tonë,
për 29 Nentorin, për Gjergj Fishten, për Atdheun…
Atje ku do të me shijoje filxhani i salepit tek “Fame” plot me veshtrime njerezish,
atje ku do të bëj llogje me shoqërinë tek “Trendafili i Bardhe”,
ku do të harroj streset teksa lexoj historite e “Palomes”,
ku do t’ u marr arome luleve qe rriten akoma oborrit ku jam rritur,
ku do të mburrem për qejfin qe bëhet badjava
(…mjafton të kesh shoqeri te mirë),
ku do të me bjere celulari me zile te njepasnjeshme pa pushim
dhe unë s’do ta ngrej…
atje ku ndonjë çun do të me hedhe ndonjë fjale rrugës
teksa ec përmes trafikut te makinave qe rrembehen…
Atje ku unë s’di si ta shpjegoj bukurine e yjeve,
as thellesine e deteve, as lashtesine e gureve,
atje ku ndonjëherë gjërat nuk ndryshojnë
dhe njerëzitë mbeten po njësoj, te njëjtat tradita dhe zakone,
por prapë se prapë agimet rriten dhe dielli cel gjithmonë ndryshe…
Atje ku ja vlen të sakrifikosh shpirtin tënd prej artisti,
për atë vend qe do të dedikojme sa e sa poezi,
sa e sa këngë me patriotizem do të kendojme
dhe do të botojme libra, do të ndërtojmë me tepër pallate, kulturë e histori!
Atje ku vajzat dalin nuset fustan-bardha me te bukurat ne botë,
atje ku djemtë janë me xhentilet dhe me karismatiket ne botë,
atje ku themi “Mirëdita” dhe “Lamtumire”,
ku fjalët “Unë dhe Ti” marrin me shumë kuptim…
Atje ku më ka dalë shpirti dhe me nxirret sadopak malli,
atje ne perlen e bukur, te bardhe, te lemuar te Evropes,
atje ku udheton për ditë truri im, atje ku ndodhet zemra ime
edhe ne këto çaste...
prapa hapave të gjurrmosur në rërën që fsheh thesare piratësh…
atje mes shumë dritave dhe një antikiteti qëndisur me gurë,
buzë maleve kreshtë-larta dhe ujrave të kaltra të Adriatikut
...qendisur me lulekuqe flamuri,
ne zemren e serenatave te dashurisë dhe lahutave e valletareve me opinga,
ku një pije dehese me emrin raki merr origjinen,
fshihet një alamet bukurie, një shtet i vogël me shetitje capkene,
një shtet me njerëz te dashur dhe te palodhshëm,
me vajza bukuroshe qe kthejnë koka dhe thyejne zemra,
me lokale te këndshme dhe pallate ngjyra-ngjyra,
një shtet i motshem me histori partizanesh dhe heronjsh qe ngriten flamurin,
vendi i Skenderbeut, vendlindja e Nene Terezes dhe zemra e Ballkanit.
Ky vend, ky labirinth, kjo mrekulli e vogël me inteligjence te madhe,
e ku ndodhet ky vend, kjo perle e harruar e botës,
kjo parajse mikroskopike qe shumë veta akoma s’e kanë ditur?!
…Atje mes dritave rraskapitese te Tiranës qe nuk fle kurrë,
me volumin e lartë te bareve dhe diskotekave qe pushtohen nga zera te rinjsh
dhe hapa te shkrifet qe vallezojne dhe kënaqen deri ne te gdhire,
mes butikash qe shesin veshje moderne dhe celulare qe bien çdo vaft,
tek monumeti i Skenderbeut dhe shatervani i “Tajvanit”,
ku përmes gjithckaje kalon një lume i gjatë dhe i ngushtë, "Lana"…
qe nga “Shalomi” deri tek hotel "Sheratoni",
i bukur me çdo hap qe bën mes një qyteti
qe mirepret çdo turist dhe shtegtar te botës…
Ai vend është atje mes majes me te lartë te xhamisë se Shkodrës
me gocat si lule bora dhe valezat e një liqeni te pastër,
me sahatin e lashtë te një kulle dhe rrefimin e Rozafes
qe u kthye ne gur dhe e la bebin jetim…,
atje mes kishave dhe kalldremeve karakteristike te Korces
qe i dha vendit Mesonjtoren e pare, Asdrenin, Cajupin dhe Gramenon,
me cupkat punetore qe qendisin me grep,
djemkat me kitara ne dorë qe dikur u kanë kenduar këtyre cupkave
serenata dashurie,
me “dashurinë qe humbi duke kërkuar” qe këndon Eli Fara,
me thashethemet për te cilat qeshi Aleks Prodani…
Atje ne kavalishencen e njohur te Pogradecit,
ku dallget e Ohrit te çojnë ne Maqedoni,
ne Volorekun e vogël ku u xhirua “Zonja nga Qyteti” fame-madhe…
Atje ku rrugët marrin forma te veçanta, te dredhezuara,
ne Gjirokastren e shtepive te vogla e te vjetra,
rrethuar nga një kala heroike me një histori ndershekullore…
Atje ku brezaret e portokalleve aromezojne Rivieren Magjike,
ne ujrat e ftohta dhe gurgulluese te Vlorës, ku përtej can Joni i Bukur,
nën kembet e mijëra turisteve qe e vizitojne çdo vit
dhe valleve popullore labe te burrave me qeleshe, valleve qe nuk plaken kurrë…
Atje ku xhiroja e nates rrethon detin me yje,
nën kembet e hotel “Butrintit” dhe rrenojat skulpturore
te qytezes me te njëjtin emër,
qe nga “Kalaja e Lekuresit” deri tek kufiri me Greqine,
ne qytetin me emrin me te bukur: Saranda…
Atje ku te gjeta edhe ty qe te dhashe zemren,
ne Tiranen me qerpike moderne dhe buzë-fresket,
atje ku do të vazhdoj gjithmonë të flas Shqip
Atje ku ulliri rritet i zi dhe i bukur, i plotë dhe rrumbullak,
ne Permetin me këngët popullore qe këndon i gjithë kombi…
Atje ku xhamia dhe kalaja e rinovuar ndertuar me gurë
rrethojne qytetin e Metalurgjikut,...
lindjen e ditës se Veres, cicerimave dhe veroreve kuq-e-bardha,
te ëmbël dhe te shijshme si një ballakume Elbasani…
Atje ku një permbi një ngrihen shtepite si dritare mbi dritare,
ne Beratin e shpellave te fshehura dhe lashtesine historike…
Atje ku Dea ishte princesha e ujrave,
ku pistat ngritur permbi Adriatikun dallge-lehtë
festojne sa e sa shumë festa, celebrime, ditelindje,
ku plazhi i Durresit pret sa e sa mysafire vere për vere
dhe Tironsit qe braktisin Tiranen çdo fundjave
për te shijuar diellin nën cadrat ngjyra-ngjyra te reres se mendafshte…
Atje ku vellezerit Frasheri thurren vargjet me te bukura,
vjershat e te cileve mesohen akoma nga nxenesit e shkollave,
atje ku burrat pijne raki mani dhe vere merlot rrushi dhe pleqte luajnë me tespie,
atje kur mbrëmja muzgezohet gjithnjë nën dritën e fuqishme te një hënë,
atje ku yjet vetetijne me shumë se ne çdo vend tjetër,
atje ku paradokset dhe miresite janë pjesë e se njejtes gjysëm rrethi,
atje ku Ismail Kadareja hodhi rrenjet dhe shkruajti vepra pa fund,
atje ku e kishte zanafillen “Gjenerali i Ushtrise se Vdekur”
dhe i famshmi 14-vjeç dhenderr nga “Perralle nga e Kaluara”,
atje ku ne “…kafenene e preferuar…” nuk do të me gjesh, me…
Atje ku Ali Pashe Tepelena kishte prejardhjen,
ne atë toke ku ngriti flamurin kundër Turqve, Gjergj Kastrioti,
ne po atë toke kur me 28 Nentor 1912 e valeviti shqiponjen dy-krenare,
Ismail Qemali,
ne vendin qe u këndon nuseve të reja me limona,
dhe u’a djeg shaminë e beqarise dhendrave,
me vajza qe e luajnë belin sikur te ishin të gjitha kercimtare,
me talentet e reja qe s’pushojne kurrë,
qe nga Miss Albania e pare Valbona Selimllari,
deri tek e madhja dhe e paarritshmja Vera Grabocka,
me “Makinen e Memorjes” qe nget Ardit Gjebrea,
mes “Bluse” qe prezanton Bledi Strakosha,
qe nga “Ethet e se Premtes” deri nga “12 Vallezime pa një te Shtune”,
atje ku bota e spektaklit mplekset me rinine e talentuar,
mes çdo ritmi skenik dhe producenti te shkathet,
ne fjalët e rrjedhshme te Rudina Magjistarit
dhe përrallat qe u tregonte dikur kalamajve, Pavlina Mani,
nga zëri i arte i Tefta Tashkos ne zërin klasik te Inva Mules,
mes emisioneve qe prezantojnë të ri mbas te riu,
me “Unë Vetëm Dua Dua…” qe këndon Grupi Engjejt
tek ti “Shqipëri me Jep Nder” dhe “Fjalët e Qiririt”
qe rrokezuan baballaret e letersise sone te pavdekshme…
Atje ku balta është me e ëmbël sesa mjalta
sidomos për atë qe janë emigrante si vetja ime,
atje ku buka shijon me shumë se ne çdo vend tjetër,
ne magjine qe te ofron mbrëmja kaluar ne lokal me një makiato,
nën zërin si te ngjirur te Aleksander Gjokes
qe këndon për ditë te gjata dimri dhe mungesa dashurie…
dhe me melankoline qe u lënë 20 e ca vjecareve
këngët e dashurisë qe kendonte Redon Makashi
kur ishim ende ne bankat e gjimnazit…
Atje ku do të kthehem një ditë me mallin e madh qe kam
dhe kur te arrij ne Rinas do perkulem e do puth tokën
dhe me krenari do të pronesoj shtetesine time,
do të them qe jam Shqiptare, e kuqe dhe e zeze si flamuri…
Atje ku do të botoj libra me poezi përsëri
dhe mes çdo vargu timin do të lexoni shpirtin tim te lirë,
atje ku do të lundrojne përsëri te tjera “Vela te Anijes sime”,
vagje te lira si dëshmorët qe rane për fitoren tonë,
për 29 Nentorin, për Gjergj Fishten, për Atdheun…
Atje ku do të me shijoje filxhani i salepit tek “Fame” plot me veshtrime njerezish,
atje ku do të bëj llogje me shoqërinë tek “Trendafili i Bardhe”,
ku do të harroj streset teksa lexoj historite e “Palomes”,
ku do t’ u marr arome luleve qe rriten akoma oborrit ku jam rritur,
ku do të mburrem për qejfin qe bëhet badjava
(…mjafton të kesh shoqeri te mirë),
ku do të me bjere celulari me zile te njepasnjeshme pa pushim
dhe unë s’do ta ngrej…
atje ku ndonjë çun do të me hedhe ndonjë fjale rrugës
teksa ec përmes trafikut te makinave qe rrembehen…
Atje ku unë s’di si ta shpjegoj bukurine e yjeve,
as thellesine e deteve, as lashtesine e gureve,
atje ku ndonjëherë gjërat nuk ndryshojnë
dhe njerëzitë mbeten po njësoj, te njëjtat tradita dhe zakone,
por prapë se prapë agimet rriten dhe dielli cel gjithmonë ndryshe…
Atje ku ja vlen të sakrifikosh shpirtin tënd prej artisti,
për atë vend qe do të dedikojme sa e sa poezi,
sa e sa këngë me patriotizem do të kendojme
dhe do të botojme libra, do të ndërtojmë me tepër pallate, kulturë e histori!
Atje ku vajzat dalin nuset fustan-bardha me te bukurat ne botë,
atje ku djemtë janë me xhentilet dhe me karismatiket ne botë,
atje ku themi “Mirëdita” dhe “Lamtumire”,
ku fjalët “Unë dhe Ti” marrin me shumë kuptim…
Atje ku më ka dalë shpirti dhe me nxirret sadopak malli,
atje ne perlen e bukur, te bardhe, te lemuar te Evropes,
atje ku udheton për ditë truri im, atje ku ndodhet zemra ime
edhe ne këto çaste...
POEMES SE MESIPERME JANE SHKRUAR NGA EMIGRANT NE AMERIKE DHE:
Cituar nga: Elegance 29-04-2007, 23:39:37
No comments:
Post a Comment